วันนี้ ฉันรู้สึกท้อแท้ แต่ไม่ได้ถึงขั้น..สิ้นหวัง เอาเป็นว่า ต๊อแต๊ ละกัน^
สืบเนื่องมาจาก ความเพลิดเพลินในชีวิต ที่เกินจะยับยั้งชั่งใจ ของตัวเอง
มันได้นำพา กลิ่นของความชิบหาย เข้ามาหนึ่งระลอก
ตาย ตาย ตาย แล้วน้องขวัญ!! เสียงแหบเล็กแบบผู้หญิง ในร่างกายกำยำของผู้ชาย ภายใต้อาภรณ์ ญิง๋ๆ
"เธอ " กับการตายซ้ำสาม ทำเอาชั้น หน้าชายับ หูอื้อ และตะลึงงัน
กับความที่พยายามจะเกิดไหม่จากการตาย 3ครั้ง ที่ เธอมอบให้ และแล้วก็พบว่า ฉันทำผิดพลาด ฉันทำผิดพลาด กูทำผิดพลาด
ความต๊อแต๊ที่ท้อแท้ของฉันมันเกิดขึ้นเพราะว่า ฉันได้ทำให้เธอสูญเสีย ความเชื่อถืออันเชื่อมั่น ฉันทลายมันลงไปต่อหน้า ด้วยความเผอเรอที่แสนไร้สาระ ของฉันเอง และ ณ บัดnow ฉันไม่รู้คืนสู่การกู้กลับอย่างไร...ก็ได้เพียงแต่หวังว่าจะมีโอกาศวัดใจกันอีกครั้ง...
บางที อาจไม่มี... ช่างแม่งละ
จะเป็นยังไงถ้าความผิดพลาดไม่มีโอกาศแม้แต่ครั้งเดียว และกับการงานเพื่อชีวิตเลี้ยงปากท้อง และความก้าวหน้า นั้นแข่งขันกันด้วยเครดิต..
ฉันนึกอะไรไปเรื่อยเปื่อย.. จิตใจของฉันอาจต้องการโลกกว้างๆ ที่อาจมากกว่าปริมาณเงินทอง ฉันก็แค่ต้องการเสบียงเพื่อรื่นรมย์กับอะไรอะไรได้ง่ายขึ้น
ฉันหวังกับตัวเองว่า ฉันน่าจะกล้าหาญมากกว่านี้ แล้วก็เกิดคำถามต่อ แล้วกล้าหาญเรื่องอะไรล่ะ กูก็ไม่รู้สิ ..ทุกวันนี้ก็ไม่ได้ขี้ขลาด อะไร ฉันจะธรรมดา หรือไม่ธรรมดาแต่ก็เป็นธรรมชาติ ธรรมชาติของฉัน ก็คือ ก็กูเป็นงี้ และใน ขณะที่ยึดติด ตัวกู ของกู ของฉันอยู่นั้น ก็ยังมีสังคม มีชีวิตสัมพันธ์ มีความรู้สึกแลกเปลี่ยนกันอยู่เสมอ รับอิทธิพล แลกเปลี่ยนอิทธิพล แต่กูก็เป็นของกูเหมือนเดิม บางทีมันอาจอยู่ทีว่าเรารู้สึกกับตัวเองยังไงมากกว่า
ฉันรู้จักภายในของตัวเอง หรืออาจเป็นบางทีเท่านั้น ถึงอธิบายไม่ได้ แต่ฉันก็รับรู้ โลกของฉัน คือโลกของคนบ้าบ้า ที่บางทีก็น่ารื่นรมย์ และบางทีก็ไม่น่าใส่ใจเอาเสียเลย.. เพื่อนของฉันบอกว่า ฉันเป็นคนเกิน ออกจะเกินเกิน.......เอาเถอะ ชีวิตยังไม่สิ้น ก็ดิ้นกันไป....
ด้วยความต๊อแต๊เป็นอย่างยิ่ง
ฉัน (คนบ้าดีดีนั่นแหละ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น